Rozdział 34

Studniówka skończyła się bardzo późno. Było świetnie. Jeszcze lepiej, niż sobie wyobrażałam. Wróciliśmy z Michałem taksówką i pojechaliśmy do mnie, bo było najbliżej. Samochód miał odebrać na drugi dzień, bo przecież wypił i nie mógł prowadzić.

Rano obudziłam się wtulona w Kubiego. Spojrzałam na zegarek. Było po 13. Przeciągnęłam się na łóżku i przez przypadek ręką uderzyłam Michała centralnie w twarz. Jęknął i złapał się za bolący nos.

 - Aga, wystarczyło mnie szturchnąć lekko, to bym się obudził. Nie musiałaś mnie od razu bić – marudził.

 - Przepraszam. Przez przypadek to było – wyszczerzyłam się i pocałowałam go w obolałe miejsce. – Dalej boli?

 - Już nie. Chociaż wiesz co, jednak nadal boli. Musisz dać jeszcze jednego buziaka.

 - O nie kochany, tak dobrze nie ma. Trzeba wstać, panie Kubiak.
Wstałam z łóżka i ściągnęłam z chłopaka kołdrę. Ponarzekał, ponarzekał, ale w końcu wstał i się ubrał. Ja oczywiście jako pierwsza zajęłam łazienkę. Nie stałam długo pod prysznicem, bo wiedziałam, że siatkarz jest niecierpliwy. Ubrałam się (link) i wyszłam, a po mnie do pomieszczenia wszedł mój chłopak. Nie minęło 10 minut, a on już był z powrotem. Razem zeszliśmy na dół, gdzie czekało na nas śniadanio-obiad. W sumie nie wiedziałam, jak to nazwać.

Rodzice z racji niedzieli byli w domu. Przywitali nas uśmiechem.

 - Dzień dobry – przywitał się mój chłopak.

 - Dzień dobry, dzień dobry. Jak tam studniówka? – zagadał mój tata.

 - A bardzo dobrze – uśmiechnęłam się szeroko. – Myślałam, że dziewczynom oczy z orbit wyjdą, jak zobaczyły z kim przyszłam – cmoknęłam Michała w policzek.

 - Bez przesady – odparł.

 - No wiesz, nie codziennie mają możliwość poznania siatkarza.

 - Ale opowiedzcie może coś więcej, jak było – poprosił tata, więc tak w skrócie opowiedzieliśmy, co i jak.

 - To teraz pewnie głodni jesteście. Siadajcie, już nalewam zupę – powiedziała mama. Obiad zjedliśmy w miłej atmosferze. Mama mnie całkowicie zaskoczyła, bo była w stosunku do Michała taka jak dawniej, zanim zaczęliśmy chodzić ze sobą. Pewnie nasza ostatnia rozmowa dała jej do myślenia.

Michał zaraz po obiedzie poszedł do siebie. Ja cały ten dzień spędziłam na błogim leniuchowaniu, bo musiałam odpocząć po wczorajszym wieczorze. Wymieniłam setki smsów  z Duśką, bo oczywiście musiała wiedzieć, co i jak. W sumie to ja byłam identyczna. Gdy ona miała swoją studniówkę dwa tygodnie wcześniej to też wypytywałam o wszystko. Poszła na nią z Hubertem, z którym chodziła do klasy. Znaczy ja też kiedyś z nim chodziłam do klasy. Od początku jej się spodobał i widocznie ona jemu też, skoro poprosił ją żeby poszli na tą imprezę razem. Życzyłam im wszystkiego najlepszego i miałam nadzieję, że niedługo Dusia oznajmi mi, że są razem. Teraz trzeba było czekać.

Na moje kolana w pewnym momencie wgramolił się Denis. Było mi głupio, bo przez ostatnie dni go zaniedbywałam. Zauważyłam, że skubaniec urósł. Już nie był taka malutką kuleczką. No ale w boczki też mu poszło. Przytył. Ale jak tu nie tyć, gdy każdy w domu, co chwilę daje mu, a to karmę, a to kiełbasę, a to szynkę. Ten pies to miał z nami dobrze. No ale niestety pani go zaniedbywała. Dlatego ubrałam bluzę (link), kurtkę oraz buty. Zaczepiłam obrożę Denisa o smycz i wyszliśmy na dwór. Jak zwykle swoje kroki skierowałam do parku. Pochodziliśmy tam dobre 20 minut. Nagle poczułam wibracje mojego telefonu. Sięgnęłam do kieszeni. Wyświetliło mi się zdjęcie Michała, więc z uśmiechem odebrałam połączenie.

 - Cześć, Misiek – zaczęłam.

 - No cześć.  A gdzie ty się plątasz, co?

 - W parku jestem. A skąd ty wiesz, że się plątam?

 - Odwróć się.

Zdziwiona zrobiłam, co kazał i zauważyłam jakąś postać stojącą kilka metrów dalej. Osobnik był wysoki i posturą przypominał przyjmującego. Podeszłam do niego, a on szeroko się uśmiechnął.

 - Skąd ty..? – zaczęłam.

 - Twoja mama – wyszczerzył się. – Byłem u ciebie, ale dowiedziałem się, że poszłaś z Denisem na spacer. A skoro spacer z psem to wiadomo, że szukać cię trzeba w parku.

 - Rutkowski przy tobie wymięka – zaśmiałam się, a po chwili czułam na swoich ustach wargi Kubiaka. Odwzajemniłam pocałunek. Nie trwał on jednak długo, bo przerwało nam szczekanie Denisa, który widocznie poczuł się zazdrosny, bo nikt nie zwracał na niego uwagi. Siatkarz przykucnął i pogłaskał zwierzę, a jemu widocznie się to spodobało. No tak, on uwielbiał być w centrum zainteresowania.

 - Ej Denis, Denis. Muszę cię nauczyć, że nie wolno ci przerywać, jak całuję się z twoją panią. Jak poznasz jakąś fajną suczkę i trochę urośniesz to zobaczysz, jaka to frajda.

 - Kubiak, ty mi tutaj psa nie demoralizuj- trzepnęłam go lekko w tył głowy.

 - Nie demoralizuję, tylko przekazuję wartościowe fakty, które powinien zapamiętać – powiedział do mnie, lecz po chwili znów odwrócił się w kierunku czworonoga. – A więc będę kontynuować, bo mi przerwano. Musisz pamiętać Denis, że kobiety potrafią tak omotać faceta, że ten przestaje racjonalnie myśleć. W kółko w głowę ma ta jedną i nie może się na niczym skupić. Ale w gruncie rzeczy taka dziewczyna to przydatna rzecz. Przytuli, pocałuje. Znaczy ciebie to raczej poliże, czy co wy tam robicie. Więc oczy szeroko otwarte i szukaj dla siebie kogoś.

Stałam tak i przyglądałam się z uśmiechem tej scenie. Michał wyglądał strasznie zabawnie tłumacząc psu, jak podrywać dziewczyny. Co z tego, że on nic z tego nie rozumie? Dla Denisa liczyło się tylko to, że ktoś zwracał na niego uwagę. Po chwili jednak zauważył coś bardziej interesującego w krzakach. Pobiegł tam, merdając wesoło ogonem.

 - No ale ja jeszcze nie skończyłem! – oburzył się brunet, wstając. – My to się chyba jednak Denis nie dogadamy.

 - Jesteś stuprocentowym idiotą, Kubiak – zaczęłam, a on się skrzywił. Podeszłam do niego bliżej. – Ale kocham tego idiotę najbardziej na świecie.

 Stanęłam  na palcach i lekko musnęłam jego usta.

 - A ty jesteś… - zaczął i zrobił minę myśliciela. – Jak znajdę jakieś określenie to dam ci znać. Ale też cię kocham najbardziej na świecie.

Położył dłonie na moich biodrach i pocałował mnie namiętnie. Tym razem Denis już nam nie przerwał. Stał grzecznie z boku, bawiąc się jakimś patykiem. Może słowa Michała na niego jakoś podziałały? 

___________

No i Rosja ze złotym medalem, Brazylia ze srebrynym, a Włochy z brązowym. Mamy powtórkę z Londynu.