Rozdział 25

Minął niecały tydzień, a ta dwójka nadal się nie domyśliła, że jesteśmy z Michałem razem. Chyba faktycznie jako przyjaciele byliśmy bardzo blisko ze sobą. W ciągu tych kilku dni spędzaliśmy z Kubiakiem razem bardzo dużo czasu. Codziennie wieczorem szliśmy na spacer, pod pretekstem wyprowadzenia Denisa. Niedaleko mnie jest park. Chodziliśmy, trzymając się za ręce. Niby takie nic, a daje tyle ciepła w środku. Wpadłam po uszy. Ale jakoś mnie to nie martwi.

Piątek po południu. Mecz Jastrzębski Węgiel – PGE Skra Bełchatów. Wice mistrzowie Polski w tym sezonie nie grali zbyt wybitnie, jednak siatkarze i tak się stresowali. Powtarzałam Michałowi, że dadzą radę i dali! Cieszyłyśmy się z Natką na trybunach niczym dzieci. Przytuliłyśmy się mocno. Odczekałyśmy chwilę, aż kibice zaczną się zbierać do wyjścia i ruszyłyśmy w kierunku płyty boiska. Nie mogłam wytrzymać i podbiegłam do Michała. Przytuliłam go mocno, a on podniósł mnie, tak że oplotłam go nogami wokół bioder. Pocałował mnie namiętnie. Zaśmiałam się.

 - Wariat – powiedziałam. Dopiero wtedy przypomniałam sobie, gdzie jesteśmy. Oderwałam się od Miśka i zauważyłam, że wszyscy patrzą na nas zdziwieni. Michał po prostu złapał mnie za rękę i szeroko się uśmiechnął. Rozległy się brawa i gwizdy. Brunet przyciągnął mnie do siebie i cmoknął w czoło. W naszym kierunku podążali właśnie Zbyszek z Natalią. Mieli nie za ciekawe miny. Domyślam się, że byli źli, że nic im nie powiedzieliśmy. Schowałam się za moim chłopakiem, bo wiedziałam, że blondynka będzie chciała wydrapać mi oczy.

 - Wiecie, że was zabijemy? – zaczął Zibi, krzyżując ręce na piersi.

 - Domyśliliśmy się – wyszczerzył się przyjmujący. Nie rozumiem tego jego entuzjazmu. Przecież oni chcieli nas zabić!

 - Czemu nam nie powiedzieliście i od kiedy jesteście razem? – spytała niezwykle spokojna Natka.

 - Od Sylwestra – powiedziałam, wychylając się zza mojego chłopaka. On objął mnie w pasie i oparł brodę na czubku mojej głowy.

 - To czemu nam nie powiedzieliście?! – teraz się blondyna wkurzyła. Dobrze, że atakujący złapał ją za rękę.

 - Chcieliśmy sprawdzić, kiedy się zorientujecie – wyjaśnił Kubiak.

 - Ale sami się wsypaliśmy. Tak swoją drogą to gdyby nie to, to Bóg wie kiedy byście się kapnęli – wywróciłam oczami.

 - Potwory! – skomentowała moja przyjaciółka, ale już po chwili mocno mnie uścisnęła. – Wiedziałam, że i tak w końcu  będziecie razem.

Po Natce, przytulił mnie Zbyszek, podnosząc do góry.

 - Gratuluję, siostrzyczko – cmoknął mnie w policzek, a potem w drugi.

 - Ej, ej, bez przesady – wtrącił się Misiek.

 - Zazdrosny, Michale? – Zibi poruszył znacząco brwiami.

 - Owszem, zazdrosny.

 - Mój matołek – pocałowałam go w usta.

 - Jest! W końcu mogę to powiedzieć – zaczął się radować nagle Zbyszek. Spojrzałam na niego, jak na debila. – Fuu, wymieniajcie się śliną gdzie indziej.

Natala zaczęła się śmiać, a ja spojrzałam na przyjaciela spode łba.

 - Po prostu komiczne Zbigniewie.

 - Ale o co chodzi? – spytał zdezorientowany Misiek.

 - On się po prostu ze mnie nabija – udałam minę naburmuszonego dziecka.

 - Przed świętami takim tekstem rzuciła do nas Aga, jak się całowaliśmy, a ja jej na to, że zobaczymy, co będzie mówić, jak się będzie z tobą śliną wymieniać.

Obraziłam się i skrzyżowałam ręce.

 - Nie gadam z wami i sobie idę – ruszyłam w kierunku wyjścia. Dopiero wtedy zauważyłam, że na hali została już tylko nasza czwórka. Nagle poczułam, że ktoś łapie mnie w pasie i podnosi do góry.

 - Aaa! – pisnęłam. – Michał, zostaw mnie!

 - Złośnica – cmoknął mnie w usta.

 - Ale wy słodko wyglądacie – skomentowała Natka.

Chłopcy poszli do szatni, a my miałyśmy na nich czekać w naszej kawiarni. Złożyłyśmy zamówienie, czyli 2 serniki + 2 kawy i czekałyśmy na naszych panów. Jak to fajnie brzmi.

 - Powinnam cię zabić za to, że mi nie powiedziałaś – zaczęła rozmowę blondynka.

 - Przepraszam, ale naprawdę myśleliśmy, że szybko się zorientujecie.

 - No zachowywaliście się tak, jak zwykle. Właściwie, oprócz pocałunków to nic się między wami nie zmieniło – uśmiechnęła się. – Świetnie się dogadujecie i widać, że się bardzo kochacie.

 - Wiesz jaka ja jestem szczęśliwa? Mogę mu tak po prostu powiedzieć, że go kocham, bez żadnego lęku, ani strachu, bo on odpowiada to samo.

 - Miałam tak samo ze Zbyszkiem. Znaczy jak zaczęliśmy być razem to na początku nie było właśnie takich deklaracji. Dopiero z czasem zrozumieliśmy, że się kochamy. A właściwie to jak wy się ten no… no jak to się zaczęło?

Opowiedziałam przyjaciółce dokładnie całą sytuację z Sylwestra, a raczej już pierwszego dnia roku. Słuchała w milczeniu, a na końcu uśmiechnęła się szeroko.

 - To słodkie, wiesz? Ale zdziwiło mnie, że on się odważył ci to w końcu powiedzieć. Myślałam, że dalej będziecie tak do siebie wzdychać po kryjomu.

 - Ale.. to ty wiedziałaś, że on..?

 - Wprost mi tego nie powiedział, ale nie jestem ślepa. Tylko ty byłaś – wyszczerzyła się. Wystawiłam jej język. W tym momencie do stolika podeszli nasi siatkarze i dali nam po buziaku w policzek. Zamówili dla siebie to, co my.

 - Nie boicie się, że was Bernardi przyłapie? – spytała Natka.

 - Poszedł do domu już – wyszczerzył się Zbyszek. Popołudnie, czy raczej wieczór minął nam w miłej atmosferze. Można było to spotkanie nazwać taką podwójną randką.

_______________

Rany, czytając poprzednie komentarze strasznie miło mi sie zrobiło. Ich ilość zmobilizowała mnie do dodanie 25 rodziału już dziś. Mam nadzieję, że nikt nie zasnął :)