Rozdział 73

Poniedziałek. 3 mecz o 3 miejsce. Na hali byłam już 1,5 godziny przed czasem. Nie mogłam się doczekać. Miałam nadzieję, że własna hala będzie ogromnym wsparciem i wygrają zarówno dziś, jak i jutro. Wtedy ponowny wyjazd do Bydgoszczy byłby niepotrzebny, a Jastrzębie zdobyli by brązowy medal. Szansa na złoto była, ale lepiej nie rozpamiętywać porażek. Liczyło się tu i teraz.

Stałam przy barierce, która odgradzała boisko od trybun. Przede mną był Michał. Zaraz powinien się zacząć rozgrzewać, ale przystanął na chwilę by ze mną porozmawiać.

 - Zagrajcie najlepiej, jak umiecie i rozwalcie im te bydgoskie tyłki – powiedziałam i przytuliłam się do niego.

 - Masz to jak w banku – mrugnął do mnie okiem.

 - Leć się rozgrzewaj. Wracam na swoje miejsce, bo za chwilę się do niego nie będę miała jak przecisnąć – zaśmiałam się, widząc w jakim tempie hala zapełniała się kibicami.

 - No wiesz co? Już mnie wyganiasz? – wykrzywił usta w podkówkę. Pocałowałam go krótko.

 - Trzymam za ciebie kciuki – uśmiechnęłam się do przyjmującego i skierowałam na swoje miejsce. Po chwili dołączyła do mnie Natka, która życzyła Zbyszkowi powodzenia. Miała na sobie koszulkę Jastrzębskiego z nr 9 oczywiście, a ja rzecz jasna z 13. Uwielbiałam ją nosić. Gdy Michał wylewał siódme poty na boisku byłam z niego strasznie dumna. Nawet jeżeli coś mu nie szło. Wiedziałam, ile pracy wkładał w grę i bardzo go za to podziwiałam. Ciężko trenował, by być cały czas w formie. Miał jak każdy wzloty i upadki, ale zawsze pokazywał na co go stać.

 - O, co za zbieg okoliczności. Ale jaki miły – usłyszałam po swojej lewej stronie. Odwróciłam się w bok i ujrzałam Dominika. No faktycznie, niezły przypadek.

 - Cześć, Dominik – uśmiechnęłam się do niego.

Po chwili zdążyłam już poznać jego znajomych, z którymi przyszedł. Ja natomiast zapoznałam ich z Natalią. Gdy zaczął się mecz skupiłam się już tylko na grze, a najdokładniej na zawodniku z 13 na koszulce. Na początku przewagę zyskała Delecta. Po kilku nieudanych zagrywkach naszych zawodników, poza linię 9 metra wyszedł mój chłopak. Zestresowałam się.

 - Dalej Michał, dasz radę – mówiłam pod nosem.

 - Da radę, spokojnie – usłyszałam odpowiedź Dominika. Uśmiechnęłam się lekko do niego i ponownie skupiłam na siatkarzu. Podrzucił piłkę do góry i uderzył w nią z całej siły. As serwisowy! Pisnęłam z radości.

 - Nagadałaś mu przed meczem, co? – zaśmiała się moja przyjaciółka.

 - Poprosiłam tylko żeby dał z siebie wszystko – wzruszyłam ramionami, ale w środku skakałam z radości.

Niestety pierwszy set padł łupem Delecty. Kolejne 2 natomiast były już nasze. 4 partia była najdłuższa. Szli łeb w łeb. Niestety zakończył się wynikiem 29:27 dla gości i potrzebny był tie-break. Widziałam, że wszyscy siatkarze byli już zmęczeni. Nie dziwiłam im się. 2 godziny ciągłej gry i tylko 3 minutowa przerwa. Skupiłam wzrok na Kubiaku. Spojrzał na mnie i się uśmiechnął. Pomachałam mu, a on odwzajemnił gest. Zauważył Dominika obok mnie, bo prześwidrował go wzrokiem. Nie widziałam jednak po jego twarzy by się jakoś zdenerwował, czy coś w tym stylu. Uznałam to za dobry sygnał.

 - Nadal nie mogę uwierzyć, że znasz osobiście tych siatkarzy – Dominik pokręcił głową z niedowierzaniem.

 - Oni są normalnymi ludźmi, a ja po prostu miałam szczęście, że ich poznałam – wzruszyłam ramionami.

 - To ten Kubiak jest twoim chłopakiem, tak? – zapytał dla pewności. Pokiwałam twierdząco głową, nadal obserwując przyjmującego. Oparł się o barierkę i gapił na mnie z wielkim bananem na twarzy. Nienormalny. Pokazałam mu gestem głowy żeby poszedł sobie usiąść, odpocząć, porozmawiać z trenerem, czy inne takie, a on stał i mi się przyglądał. Natka też to zauważyła.

 - Misiek to w końcu nie zauważy, kiedy się mecz zacznie – powiedziała mi, a następnie sama zaczęła gestem ręki wyganiać go na boisko. Kubi zawołał wtedy do siebie Bartmana i wtedy obaj stali tam jak kretyni.

 - Jacy debile – zaśmiała się blondynka.

Zaczął się ostatni set. Chłopcy jednak o dziwo zauważyli, iż powinni wrócić do gry. Był on bardzo zacięty, ale ostatecznie zakończył się wygraną gospodarzy. Cieszyłam się, jak małe dziecko. Od razu przytuliłyśmy się z Natką. Teraz pozostała kwestia tego, kto zostanie MVP meczu. Miałam swoje 2 typy. Jednym był Kubiak, a drugim Gierczyński. Obaj byli rewelacyjni. Nie mówię tego tylko dlatego, ze Misiek jest moim chłopakiem. Potrafiłam obiektywnie na niego patrzeć, a na meczach patrzyłam tylko tak. W końcu zapanowała cisza i z głośnika słychać było:

 - A zawodnikiem meczu zostaje … zawodnik Jastrzębskiego Węgla… - tu zapanowała chwila ciszy. To cholerne napięcie, nie mogłam go już znieść. Siedziałam, jak na szpilkach. – z numerem 13, Michał Kubiak!

Pisnęłam szczęśliwa. Jednak w tym momencie stało się coś, czego kompletnie się nie spodziewałam. Część kibiców zaczęła go wygwizdywać. Z tyłu słyszałam jakieś przekleństwa, że to nie jemu się ta nagroda należy. Zacisnęłam ręce w pieści. Natka patrzyła na to z szeroko otwartymi oczami. Jak można wygwizdać własnego zawodnika? W dodatku takiego, który tak się poświęca, a dziś był po prostu fantastyczny. No jak?!

 - Muszę do niego iść – powiedziałam i gwałtownie wstałam z miejsca. Przepychałam się przez tłum i w końcu udało mi się dojść do Michała. Akurat wychodził z hali. Był przygnębiony, a w ręce trzymał statuetkę. Tak ciężko na to pracował, a ci ‘’kibice’’ tak po prostu go bezczelnie i bez powodu wygwizdali. Natychmiast mocno go przytuliłam.

 - Wyjdźmy stąd – powiedział mi na ucho, chwycił za rękę i wyprowadził na korytarz, a następnie do szatni. Byliśmy tam sami, bo reszta zawodników znajdowała się nadal na hali. Usiadł na ławce, a statuetkę położył obok. Był strasznie przybity. Usiadłam obok i tak po prostu go przytuliłam. Domyśliłam się, że musiał czuć się fatalnie.

 - Misiek – zaczęłam, ale nie dał mi skończyć.

 - Naprawdę aż tak bardzo nie należy mi się ta nagroda? – spytał w wyrzutem. Widziałam w jego oczach, że go to bardzo boli.

 - Należy, jak nikomu innemu. Dostałeś ją, bo zasłużyłeś. Nie rozumiem, jak oni mogli się tak zachować. Banda idiotów. Za grosz się pewnie na siatkówce nie znają.

 - Dzięki za pocieszenie, ale … - wstał. – Staram się kurwa jak tylko mogę, tyle razy chciałem dostać tą nagrodę, a gdy pierwszy raz dostałem to od razu oberwałem po mordzie – kopnął wściekły swoją torbę.

 - Proszę cię, nie przejmuj się tymi kilkoma debilami – powiedziała.

 - Kilkoma? Z pół hali gwizdało. Usłyszałem jeszcze kilka przekleństw, że się kurwa nie znają i ja nie byłem najlepszy. Ja doskonale wiem, ze nie jestem idealny, ale czy ta moja praca się nie liczy? Czy oni naprawdę kurwa nie widzą, że ja się staram?

Popatrzył na mnie z wyrzutem. Było mi go tak szkoda. Gdy to wszystko mówił  czułam się podobnie, jak on. Byliśmy razem, więc i wszystko razem przeżywaliśmy. Wstałam i przytuliłam go mocno. Wtulił twarz w moje włosy. Niestety tą chwilę przerwał nam jakiś osobnik wchodzący do szatni. Oderwaliśmy się od siebie. Okazało się, że to wszyscy siatkarze weszli do pomieszczenia. Zmartwili się zniknięciem Kubiego i domyślili, że tutaj będzie.

 - Naprawdę kurwa nie rozumiem, jak oni tak po prostu mogli cię wygwizdać – zaczął Bartman. Kubi po prostu machnął ręką i zaczął się przebierać. Postanowiłam się ulotnić, bo jednak potrzebowali jakąś chwilę prywatności.

 - Poczekam na korytarzu – cmoknęłam go w policzek i wyszłam z pomieszczenia. Na korytarzu czekała na mnie Natka. Bez słowa podeszłam do niej i przytuliłam. Było mi cholernie smutno. Dotknęło mnie to prawie tak mocno, jak Miśka.

 - Aguś, nie przejmujcie się – powiedziała troskliwie.

 - Ja tego po prostu nie rozumiem. Czuję się z jednej strony cholernie smutno, a z drugiej wściekła.

Usiadłyśmy na ławce. Oparłam głowę o ścianę i wpatrywałam się bez sensu w sufit. Milczałyśmy.  Natka dobrze mnie znała, więc wiedziała, że taka cisza dobrze mi zrobi. Nie lubiłam rozmawiać o tym, co mnie dręczy. Niektóre rzeczy wolałam zostawiać tylko dla siebie.

W końcu z szatni powoli zaczęli wychodzić siatkarze. Rzucali ‘cześć’ z lekkim uśmiechem i wychodzili na zewnątrz. Na samym końcu wyszedł Michał ze Zbyszkiem. Żadne z nas nie pamiętało już o wygranej. Wszyscy myśleliśmy tylko o tym, jak strasznie zachowała się część kibiców. W głowie porównywałam ich do piłkarskich kiboli. Może i się nie bili, ale to co zrobili można do tego spokojnie porównać. Takie pobicie pozostawiało ślady fizyczne, a to wygwizdanie i przekleństwa ślady psychiczne.

Kubi podszedł do mnie, pocałował w czoło i chwycił za rękę. Zaczęliśmy się kierować w kierunku wyjścia.