Rozdział 41

Ten tydzień strasznie szybko minął. Codziennie pół dnia spędzałam w szkole, drugie pół w domu. Z Michałem widziałam się ze 2 razy, bo trener ostatnio nie miał zbyt dobrego humoru i nieźle przyciskał chłopaków. Współczułam im, bo skoro nawet Kubiak z Bartmanem byli wykończeni, to pewnie ja bym już dawno nie żyła. Z moim chłopakiem spotkałam się w piątek wieczorem, aby się pożegnać i oczywiście życzyć mu powodzenia na meczu. Miałam nadzieję, że szybko pokonają Effector i wrócą, jako następni półfinaliści Plus Ligi.

Rano musiałam wstać już o 5 rano. Do Gorzowa jechało się 6 godzin, a mama musiała jeszcze pomóc babci i cioci w przygotowaniach. Ja przez to nie mogłam się wyspać. Nawet w sobotę! Denis miał zostać u Natki, bo nie chciałam znowu go zabierać w taką podróż. Blondynka zgodziła się od razu. No tak, mój pies był chyba bardziej lubiany przez innych, niż ja.

Szybko się umyłam, zjadłam i dopakowałam końcówkę rzeczy. Tata włożył nasze bagaże do samochodu i ruszyliśmy. Około godziny 9 postanowiłam zadzwonić do Michała, który powinien być już w autobusie, w drodze do Kielc. Odebrał dopiero po 5 sygnale.

 - Halo? – spytał zaspanym głosem. Zdziwiłam się.

 - No hej. I jak, jedziecie już? – spytałam radośnie.

 - Co?! Która godzina?!

 - 9..

 - O kurwa…

 - Misiek, nie mów, że zaspałeś – westchnęłam, kręcąc głową z politowaniem.

 - Obudziłem się później, niż powinienem – czułam, że się wyszczerzył.

 - To to samo, głupku.

 - Będę musiał jechać swoim autem. Bernardi będzie jeszcze bardziej wkurzony jeśli przyjadę za godzinę, niż jak przyjadę oddzielnie.

 - To w takim razie daj znać, jak dojedziesz. Pa – pożegnałam się z nim.

 - Dam, dam. Pa.

Włożyłam telefon z powrotem do kieszeni.

 - Zaspał? – zaśmiał się mój tata.

 - Zaspał.

W Gorzowie byliśmy po 13. Oczywiście babcia nas wszystkich wyprzytulała i narzekała, jak to rzadko się widujemy. Na ‘’dzień dobry’’ wymieniłam kilka kąśliwych uwag z moim kochanym kuzynem – Pawłem. Ciocia od razu nas skarciła. No cóż, nie moja wina, że on mnie denerwował.

Na początku pomagałam trochę w kuchni, jednak babcia wygoniła mnie, twierdząc, że się nie przydaję. Dla mnie lepiej, bo nie musiałam nic robić. Przypomniałam sobie o Miśku. Zadzwoniłam do niego, jednak włączyła się sekretarka. Pomyślałam, że był na treningu i po prostu z tego zamieszania zapomniał mi powiedzieć, że dojechał. Do przybycia reszty gości pozostały 3 godziny, więc spokojnie mogłam się spotkać z Dusią. Nie widziałyśmy się od Sylwestra i bardzo się za nią stęskniłam.

Po kilku minutach drogi byłam już w mieszkaniu mojej przyjaciółki. Brunetka z piskiem rzuciła się na mnie od razu. Przytuliłyśmy się i poszłyśmy do jej pokoju.

 - No to opowiadaj, co tam w Gorzowie – zaczęłam, siadając  po turecku na łóżku.

 - Jak zwykle nudno bez ciebie.

 - Nie słódź mi już tak – zaśmiałam się. – A co tam u ciebie i Huberta?

 - A co ma być? – widziałam, jak się rumieni. Zawsze tak reagowała, gdy o nim rozmawiałyśmy.

 - No jesteście parą, czy nadal nie?

 - Jesteśmy przyjaciółmi. Niestety, tylko nimi –westchnęła i przytuliła poduszkę.

 - Ej, Dusiaczku, nie smutaj. W końcu przejrzy na oczy. Zaprosił cię na studniówkę, a to już coś – uśmiechnęłam się. – Jak chcesz, to mogę z nim pogadać.

 - Nie! – odparła natychmiastowo. – Nawet nie próbuj, bo wyjdę na idiotkę.

 - Czemu od razu na idiotkę? Musi wam ktoś pomóc, bo przecież sami tak będziecie wieczność na siebie czekać – przewróciłam teatralnie oczami.

 - I kto mnie poucza?

 - Oj wiem, jak ze mną było. Ale właściwie gdyby Zbyszek nie ruszył Michała to nadal wzdychałabym do niego w tajemnicy. Ktoś musi pogadać z Hubertem.

 - A musisz to być ty? Od razu wyda się podejrzane. Przecież największy kontakt ze mną utrzymujesz.

 - No dobra – westchnęłam zrezygnowana. – Nie porozmawiam z nim.

 - Dziękuję – uśmiechnęła się. – A co tam u ciebie i Michała?

 - Bardzo dobrze. Nigdy taka szczęśliwa nie byłam – uśmiechnęłam się szeroko. Wtedy przypomniałam sobie, że on nadal się do mnie nie odezwał. Wyciągnęłam telefon i wybrałam numer do przyjmującego.

 - Ej, no gdzie ty dzwonisz? Ze mną jesteś – ze mną gadasz – zachichotała, a ja znowu usłyszałam sekretarkę. Westchnęłam i odłożyłam komórkę. – Ej, Aga, co się dzieje?

 - Michał dziś zaspał i do Kielc miał sam dojechać. Do tej pory do mnie nie zadzwonił, ani nie napisał.

 - Nie martw się. Pewnie miał trening, albo coś w tym stylu.

 - Mam nadzieję.

 U Dusi posiedziałam jeszcze godzinę i musiałam wracać. Obiecałam wpaść do niej następnego dnia, bo wracać miałam dopiero w poniedziałek. Gdy weszłam do domu wszystko już było praktycznie gotowe na przybycie gości. Postanowiłam się przebrać w coś ładniejszego. Ubrałam zwykłe, czarne rurki i koszulę (link). Rodzina zaczynała się zjeżdżać i o 18 wszyscy już siedzieli w salonie i głośno rozmawiali. Wyszłam na chwilę, aby zadzwonić do mojego chłopaka, jednak nadal włączała się sekretarka. Martwiłam się coraz bardziej.

 - A gdzie ty tak co chwilę wydzwaniasz? – dopytywał się Paweł. Nie miałam humoru na rozmowę z nim.

 - Gdzieś – odparłam oschle i ponownie wybrałam numer.

 - Stało się coś? – spytał miłym, a może i nawet troskliwym tonem mój kuzyn.

 - Nic. Znaczy.. mam nadzieję, że nic.

Wróciłam do gości. Oczywiście od razu dorwała mnie ciocia Helenka. Zaczęła krytykować, że jestem za chuda, że wpadnę w anoreksje. Nie przejmowałam się tym, bo ciotka praktycznie każdemu to mówiła. Po chwili temat zszedł na mój związek.

 - A masz jakiegoś chłopaka, Agniesiu? – spytała piskliwym głosem ciocia.

 - Mam, ciociu – uśmiechnęłam się lekko. Od razu był grad pytań, kto to jest, od kiedy jesteśmy razem i tym podobne. Musiałam na wszystko po kolei odpowiadać. To stawało się męczące.

 - A w święta tak się broniłaś, że to tylko twój przyjaciel – mówił Paweł, lekko mnie szturchając.

Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Ciocia Gosia poszła otworzyć.

 - Agnieszko, ktoś do ciebie – powiedziała, gdy wróciła do salonu.

 - Do mnie? – zdziwiłam się. Gdy się odwróciłam, zobaczyłam, że w pomieszczeniu stoi Zbyszek. Od razu miałam złe przeczucia. Wstałam z miejsca. – Zbyszek? Co ty tu robisz.

 - Michał… - zaczął, a mnie od razu ogarnęło przerażenie.

 - Co z nim?! – spytałam od razu, podchodząc bliżej. – Zbyszek, do cholery, co z Michałem?!

 - Miał wypadek.

____________

Dłuższe niż ostatnio i w dodatku trochę dramaturgii :D