Rozdział 46

Dojechaliśmy do szpitala. W przychodni nie było praktycznie żadnej kolejki. Zarejestrowałam się i weszliśmy do gabinetu. Lekarzem okazał się być ten sam mężczyzna, który tydzień temu mnie badał. Natychmiastowo się skrzywiłam.

 - Kogo moje oczy widzą – zaczął. – Jednak zdecydowała się pani wrócić.

 - Nie z własnej woli – odparłam cicho.

 - Źle się poczuła przed chwilą – powiedział Michał. Usiadłam na kozetce, bo znowu poczułam się gorzej.

 - Mówiłem, że tak będzie, jednak pani wiedziała lepiej – powiedział doktor sarkastycznie. – Musimy zrobić ponowne badania, bo jak mniemam wyniki się pogorszyły. Często zdarzają się pani omdlenia?

 - Zemdlałam tylko wtedy ten jeden raz. Co jakiś czas po prostu robi mi się słabo i kręci mi się w głowie – odpowiedziałam.

 - Pójdzie więc pani do pomieszczenia obok, a tam pielęgniarka pobierze pani krew. Wyniki powinny być do dwóch godzin, a w tym czasie podam kroplówkę, żeby pani organizm w końcu wzbogacił się w jakieś witaminy.

Karcący ton lekarza sprawiał, że czułam się jak mała dziewczynka przyłapana na podjadaniu słodyczy zaraz przed obiadem. Posłusznie poszłam do pielęgniarki, która pobrała mi krew, a po chwili znowu byłam kłuta, przez tą głupią kroplówkę. Czy nikt tutaj nie rozumiał, że ja nie znoszę igieł?

Siedziałam na łóżku, a obok mnie Michał. Patrzył na mnie takim wzrokiem, że wiedziałam, że chce powiedzieć coś  w stylu, ze jego trzeba słuchać, albo, że on ma zawsze racje. Misiek pokręcił głową z politowaniem.

 - Powinnaś dostać taki opieprz, że... – zaczął, ale mu przerwałam.

 - Ale nie dostanę, bo wiem, że zachowałam się dziecinnie i nieodpowiedzialnie – uśmiechnęłam się delikatnie.

 - Eh – pokręcił ponownie głową – Czemu ja nie mogę się na ciebie długo gniewać?

Pochyliłam się i pocałowałam go namiętnie.

 - Przestań, bo nad sobą nie zapanuję – wymruczał mi do ucha, a ja się zaśmiałam. W tym momencie zadzwonił telefon przyjmującego. Odebrał połączenie. – Halo?... W szpitalu…. Nie, nie ja. Aga…. Siłą ją zaciągnąłem, przecież sama by nie przyszła… Ok., czekamy.

Odłożył komórkę z powrotem do kieszeni.

 - Z kim mnie tak obgadywałeś? – spytałam z lekkim wyrzutem.

 - Ze Zbyszkiem. Przyjdą tu z Natką.

 - Jeszcze moich rodziców zaproś – mruknęłam.

 - Są w pracy, nie będę im przeszkadzał – wyszczerzył się.

Po kilkunastu minutach do pomieszczenia weszli nasi przyjaciele. Czułam, że atakujący nie powstrzyma się od jakiejś kąśliwej uwagi. Nie pomyliłam się.

 - A nie mówiłem? – powiedział na wejściu.

 - A tak na marginesie: cześć – dodała Natka. Jedyna kulturalna.

 - Hej – odpowiedzieliśmy równo z Michałem.

 - Jak się czujesz? – spytała troskliwie blondynka. Kolejny dowód, że to jedyna porządna osoba w tym towarzystwie.

 - W porządku. Trochę mi tylko słabo, ale nie jest źle – uśmiechnęłam się.

 - Gdybyś od razu posłuchała lekarza to teraz nie musiałabyś tu siedzieć – stwierdził ZB9. Co za spostrzegawczość. – Ale po co słuchać jakiegoś tam Zbyszka?

 - Oj nie złość się.

 - Gdyby nie ten incydent na hali to nic byś z tym nie zrobiła – wtrącił Misiek.

 - Znowu zaczynasz? – spytałam z wyrzutem. 

 - Ok., już nie będę – skapitulował.

 - Jaki pantoflarz – Zibi przewrócił oczami i oberwał w ramię od Kubiaka. – Ała! Wezwę ochronę i powiem, że wszczynasz bójkę.

 - Sam zacząłeś, obrażając mnie!

 - Spokój, dzieci – powiedziała blondynka, przywołując ich do porządku.

Miłą atmosferę przerwał lekarz, który wszedł do sali.

 - Widzę, że kroplówka już skończona – stwierdził, odpinając ją ode mnie. – Wyniki już mam. Tak jak przypuszczałem ma pani anemie. Przepiszę pani żelazo, które musi pani codziennie brać. Przez najbliższe kilka dni może być pani nadal osłabiona i mogą występować zawroty głowy, ale to szybko minie.

 - Dziękujemy, doktorze – powiedział za mnie Michał, pomagając mi wstać z łóżka.

Do samego domu byłam asekurowana przez siatkarza. Trochę denerwujące, ale przynajmniej czułam go przy sobie, za czym tęskniłam przez 2 tygodnie. Weszłam do domu. Było już po 19, więc rodzice wrócili z pracy.

 - Gdzieś ty tyle była? – zdziwił się tata. Nigdy nie pytają, a dziś akurat musieli?! No w sumie i tak by się w końcu dowiedzieli. Kwestia czasu.

 - W szpitalu – odparłam, wieszając kurtkę na wieszaku.

 - Coś z Michałem? – zmartwiła się mama. Znowu traktowała go tak, jak wcześniej.

 - Nie, z nim wszystko w porządku. To ja byłam u lekarza.

 - Znowu zemdlałaś? – spytał lekko wystraszony rodziciel.

 - Nie. Trochę mi się słabo zrobiło i Misiek uparł się żebym zrobiła badania – westchnęłam i nalałam sobie soku, bo akurat weszłam do kuchni. Rodzice za mną.

 - No i bardzo dobrze. Od tygodnia ci powtarzamy żebyś poszła do lekarza.

 - Wystarczył Michał i po problemie – mrugnęłam do nich.

 - I co ci powiedział doktor? – zapytał ojciec.

 - Mam anemie. Przepisał mi żelazo i muszę je brać – wzruszyłam ramionami.

 - I mówisz to, ot tak?

 - Przecież to nie jest jakieś tam przeziębienie – dodała rodzicielka.

 - Wiem. Nie jestem dzieckiem.

 - Czasami zachowujesz się jak dziecko. Nieodpowiedzialnie.

 - Może powiedzcie mi wprost, że nie podobało się wam to, że siedziałam tyle w szpitalu. Każdy mi już to wypomniał, więc teraz wasza kolej – skrzyżowałam ręce na piersi. Nerwy mi powoli zaczynały puszczać.

 - Nie o to chodzi. My rozumiemy, że zależy ci na Michale i cieszymy się, że on tak o ciebie dba. Nie chcieliśmy wcześniej poruszać tego tematu, bo wiedzieliśmy, że jesteś bardzo zmartwiona całą tą sytuacją.

 - Chciałabym pójść do siebie i się położyć, bo trochę mi słabo. Dobranoc – wolałam zakończyć tą rozmowę, bo znając mnie mogłabym powiedzieć o parę słów za dużo.

____________

I jak widzicie, to nie ciąża. Obstawialiście taką opcję, a tu jednak nie :P Orientuje się ktoś, czy sparingi z Serbią będą emitowane w telewizji?