Rozdział 42

Nogi się pode mną ugięły. Dwa słowa, a przeszyły mnie na wskroś. Chwyciłam się szafki, bo zakręciło mi się w głowie. Do oczu napłynęły mi łzy.

 - Co z nim? – spytałam cicho.

 - Niezbyt dobrze – przyznał.

 - Zawieziesz mnie do niego? Teraz?

 - Po to przyjechałem.

Ruszyłam do pokoju po swoje rzeczy. Do walizki pakowałam to, co zdążyłam do tej pory z niej wyjąć. Łzy spływały mi po twarzy. Tak strasznie bałam się o Miśka. Czułam, że skoro nie odbierał telefonu cały dzień, to coś musiało się stać.

 - Może poczekajcie do rana, nie jedźcie po nocy – poprosiła mama, a ja natychmiast wybuchłam.

 - Nie! Ja muszę do niego jechać!

Zabrałam się za zapinanie guzików od płaszcza, lecz przez łzy, które non stop miałam w oczach mozolnie mi to szło. Nagle poczułam, ze ktoś mi pomaga. Okazało się, ze to był mój kuzyn. Przytulił mnie, co było kolejnym zaskoczeniem.

 - Wygrzebie się z tego. W końcu to siatkarz – powiedział cicho.

Pożegnałam się z wszystkimi. Chciałam jak najszybciej wyjść i nie słuchać tekstów, typu: ‘’Wszystko będzie dobrze’’. Nie lubiłam ich. Strasznie mnie denerwowały.

Już po chwili siedziałam z Zibim w jego samochodzie w drodze do Jastrzębia-Zdroju. Cały czas byłam roztrzęsiona.

 - Aguś, nie płacz – powiedział Bartman. Spojrzałam na niego gniewnie.

 - Zbyszek, błagam cię, daruj sobie – odparłam. Westchnął. – Co to w ogóle był za wypadek?

 - Michał zaspał rano i żeby bardziej trenera nie wkurzyć pojechał swoim samochodem – zaczął.

 - Tyle to wiem. Dzwoniłam do niego rano i przy okazji go obudziłam.

 - Zaraz za Żorami wjechał w niego inny samochód. Kierowca był kompletnie pijany. Zginął na miejscu. Michał miał więcej szczęścia, ale trafił do szpitala w ciężkim stanie.

Oczy ponownie mi się zaszkliły.

 - W szpitalu zadzwonili do jego rodziców, oni do mnie, a ja natychmiast pojechałem do ciebie.

 - Skąd znałeś adres?

 - Od Dusi. Zadzwoniłem do niej, gdy zbliżałem się do Gorzowa.

 - Zbyszek, błagam powiedz mi, że nic mu nie będzie - wyszeptałam z nadzieją.

 - Jest silny. Wyjdzie z tego – uścisnął moją dłoń.

Po 6 godzinach byliśmy już w Jastrzębskim szpitalu. W recepcji dowiedzieliśmy się, w której Sali leży Kubiak i od razu ruszyliśmy w jej kierunku. Był to OIOM, więc nie można było do niego wejść. Można było go obserwować tylko przez szybę. Na korytarzu zobaczyłam dwójkę starszych ludzi. Domyśliłam się, że byli to rodzice Michała. Gdy zobaczyłam bruneta na szpitalnym łóżku, z tymi wszystkimi opatrunkami i aparaturami, które przytrzymywały go przy życiu, ponownie się rozkleiłam. Zbyszek przytulił mnie mocno.

 - Ciii – uspokajał mnie, gładząc po plecach. – Wszystko będzie dobrze. Wyjdzie z tego.

Podeszliśmy do rodziców siatkarza.

 - Dzień dobry – powiedziałam cicho.

 - Dzień dobry – odparli. Pani Kubiak miała podpuchnięte oczy. Widać, że bała się o życie syna. Doskonale wiedziałam, co czuła. Sama byłam przerażona.

 - Ty jesteś Agnieszka? – spytał mężczyzna. Pokiwałam twierdząco głową.

 - Michaś dużo o tobie opowiadał –powiedziała cicho kobieta.

 - Szkoda, że poznajemy się w takich okolicznościach. Jarosław Kubiak – przedstawił się, a ja uścisnęłam jego rękę.

 - Agnieszka Kochanowska.

 - Maria Kubiak.

Gdy fazę oficjalną mieliśmy za sobą mogłam ponownie rozpaczać. Usiadłam na krześle i ponownie się rozpłakałam, wpatrując się w osobę, którą kocham najbardziej na świecie, a która teraz walczyła o życie. Poczułam, że ktoś mnie obejmuje. Spodziewałam się, że to Zibi, a okazało się, że to mama Michała.

 - Co z nim? – spytałam w końcu.

 - Przeszedł operację. Ma dość poważny wstrząs mózgu i złamane kilka żeber. Poza tym jakieś otarcia, czy zadrapania. Lekarze najbardziej boją się o tą głowę. Poduszka powietrzna w samochodzie się nie włączyła – opowiedział mi pan Jarosław.

Te słowa mnie tylko dobiły. Doskonale wiedziałam, że urazy głowy są najgorsze. Bałam się, że straci pamięć, albo co innego.

Otworzyłam powoli oczy. Musiałam zasnąć. Byłam oparta o przyjaciela. Zbyszek nie spał. Spojrzałam na Michała. Nadal wyglądał tak, jak w nocy. Wyprostowałam się. Plecy mnie bolały, przez spanie na krześle.

 - Przynieść ci kawy? – spytał atakujący. Pokiwałam twierdząco głową. Brunet podszedł do automatu, który stał niedaleko. Już po chwili w moich rękach stał kubek z parującym, czarnym napojem. Podziękowałam wzrokiem i upiłam łyk.

 - Która godzina? – spytałam.

 - Po 9.

 - Gdzie są rodzice Michała? – dopiero wtedy zauważyłam, że na korytarzu jest tylko nasza dwójka.

 - Pojechali się przespać, odpocząć. Ty powinnaś zrobić to samo.

Pokiwałam przecząco głową.

 - Zostanę.

Zibi westchnął. Wtedy zobaczyłam drobną postać, która właśnie pojawiła się na korytarzu. Okazało się, że to Natka. Natychmiast przy mnie usiadła i przytuliła. Oczy znowu mi się zaszkliły.

 - Tak się boję – szepnęłam.

 - Wyjdzie z tego. Zobaczysz – uspokajała mnie. Oby jej słowa się sprawdziły.

Zauważyłam lekarza, który szedł na obchód. Wszedł do sali Michała. Trochę się pokręcił, pobadał, wpisał coś do jego karty i wyszedł. Od razu do niego podeszłam.

 - Co z nim? – spytałam. Lekarz dokładnie mnie oglądnął.

 - Pani z rodziny? – spytał.

 - Jestem jego dziewczyną.

 - Nie wiem, czy mogę pani udzielić takich informacji.

 - Czy pan nie widzi w jakim ona jest stanie? – wtrącił się Zbyszek. Mężczyzna westchnął.

 - Nie ma żadnych zmian. Pan Michał jest w śpiączce.

 - A kiedy się obudzi? – spytała Natalia.

 - Niestety nie wiem. Może dziś, a może z tydzień, czy miesiąc. Przykro mi.

Zrobiło mi się słabo. Jak to nie wiadomo kiedy się obudzi? Zbyszek przytrzymał mnie i pomógł usiąść. Natka pobiegła do automatu i po chwili podała mi kubek z wodą. Jeszcze kilka dni temu byłam najszczęśliwszą osoba na świecie, a teraz wszystko mi się zawaliło. 

_______________

Nie wiem, czy mama Kubiaka nazywa się Maria, bo nigdzie nie mogłam znaleźć. Znalazłam tylko informację, że ojciec nazywa się Jarosław.